بررسی ساختار منطقه جداگر میوه و تاثیر دو عامل تنک کننده در رقم کینو (citrus reticulata blanco) کنترل سال آوری نارنگی

هدف از این پژوهش ، مطالعه ساختاری و تکوینی مناطق ریزش در نارنگی کینو، کنترل سال آوری آن با استفاده از تنک کننده های شیمیایی و همچنین تأثیر هریک از تنک کننده ها بر کیفیت میوه بوده است. منطقه اول ریزش، بین دم میوه و شاخه ، در دو ماه اول تکوین میوه فعال است و پس از آن ریزش از منطقه اتصال کاسبرگ صورت می گیرد. بررسی میکروسکوپی نشان داد که دو منطقه ریزش (az-a,az-c) میوه نارنگی کینو دارای سلولهای کوچک و بهم فشرده و فاقد شکل مشخصی هستند که از سلولهای پارانشیمی اطراف خود به راحتی قابل تشخیص هستند . متورم بودن دیواره سلولی در هر دو منطقه مشخص بود . لیگنینی شدن دیواره ، تشکیل پریدرم و گسترش آوندها در منطقه اول ریزش و دم میوه پس از ریزش طبیعی میوه ها مشاهده شد . دستجات آوندی کوچک و پراکنده در منطقه دوم ریزش (کاسبرگ)در میوه چه-های کوچک در اردیبهشت ماه آغاز به تشکیل می کنند. از زمان ریزش طبیعی تا رسیدگی کامل میوه، اوندهای ثانویه به تدریج تشکیل شده و گسترش می یابند. سلولهای پارانشیمی منطقه مرکزی به اسکلرانشیم تبدیل می شوند. به منظور کنترل سال آوری ، درختان در اردیبهشت ماه ، زمانی که میانگین قطر میوه ها 0.75 سانتی متر بود ، محلول پاشی شدند. تیمارها شامل غلظتهای متفاوتی از نفتالین استیک اسید، اتفن و کارباریل بود . اتفن و نفتالین استیک اسید ، در تنک کردن میوه موثر بوده اند. بین تیمارهای کارباریل و شاهد اختلاف معنی داری مشاهده نشد . علاوه بر این تفاوت معنی داری بین غلظتهای متفاوت و ریزش میوه به دست نیامد. نتایج آماری بررسی کیفیت میوه نشان داد که اتفن با غلظتهای 200 و300 میلی گرم در لیتر به طور معنی داری وزن نهایی میوه را افزایش می دهد ولی بر قطر میوه اثری ندارد. نفتالین استیک اسید با غلظتهای 300 و400 میلی گرم در لیتر متوسط وزن و قطر میوه را به طور معنی داری افزایش داد. کارباریل تنها با غلظت 500 میلی گرم در لیتر وزن و قطر نهایی میوه را در مقایسه با شاهد به طور معنی داری افزایش داد.